OK, ik beken, lezer: ik had nooit een noot muziek gehoord van dit Finse zevental, ware het niet dat ik enkele maanden geleden in het alhier erg gewaardeerde Engelse blad Songlines een erg enthousiast artikel te lezen kreeg, waarin de door de wol geverfde Simon Broughton flink met sterren zwaaide. Als die man zoiets schrijft, dan scheurt ondergetekende dat artikel uit en gaat het in een mapje dat de titel draagt: “je weet maar nooit”. En kijk…daar bezorgt onze leverancier van goede muziekjes uit het Noorden van Europa ons deze “Tornadon Silmässä” (“Het oog van de storm”). Het is de tweede plaat van een band, die al een jaar of zes aan de weg a an het timmeren is en die weet op te vallen zowel vanwege zijn speciale toon, die evenveel folk- als rockelementen bevat, als vanwege de thematieken waarover ze zingen.

Ons klimaat, onze planeet en vooral de manier waarop we bezig zijn die vakkundig de nek om te wringen, dat zijn de dingen waar zangeres Eeva Rajakangas (ook wel eens de Finse Greta Thunberg genoemd vanwege haar acties met onder meer Extinction Rebellion en evenzeer vanwege de lange lokken, die ze nogal consequent lijkt te verbergen, omdat de gelijkenis anders té groot dreigt te worden) en violist/componist Pessi Jouste hun nummers over schrijven. Niet dat mijn Fins ook maar iets voorstelt, maar de band is zo lief geweest het tekstboekje te voorzien van Engelse vertalingen van wat gezongen wordt en zo leer ik dus dat opener “Maaimanloppu” zoveel betekent als “het einde van de wereld”. De song, die baadt in geweldige viool- en drumklanken, wordt aan het eind van de CD nog twee keer overgedaan, in het Duits en in het Engels en is dermate indringend en dwingend, dat je al ongeveer blind en doof moet zijn om niet te begrijpen waar hij over handelt.

Wat volgt, heet “Antrasiitille”, wat zich ook makkelijk laat vertalen naar het Nederlands en waarin de thematiek middels een spoken word-performance, begeleid door een folky arrangement, verder uitgediept wordt. Dat gebeurt eigenlijk de hele plaat lang, zonder dat het geheel echter drammerig wordt. Neem nu de titelsong, waarin Eeva onder meer verwijst naar het dieet van microplastic dat de mensheid zichzelf dagelijks oplepelt: als je de boodschap daarachter niet begrijpt, heb je echt niet goed opgelet. Dit is dus een militante plaat geworden, maar dan wel eentje waarvan het belang nauwelijks overschat kan worden, ook al omdat de boodschap krachtig muzikaal ondersteund wordt en je, zelfs niet op mijn gezegende leeftijd, ook maar een seconde twijfelt aan de oprechtheid van deze zeven jonge mensen die de wereld een spiegel voorhouden, waarin flink wat krassen en bruine strepen te ontwaren vallen.

Ik geef het toe: deze plaat kruipt niet meteen onder je vel, maar na enkele keren luisteren ben je, mede dankzij de vertalingen, helemaal mee en je kunt, als je, zoals ondergetekende kinderen en kleinkinderen hebt, niet om de boodschap heen. Al wil ik wel blijven hopen. Dat ben ik mezelf verplicht!

(Dani Heyvaert)